Post Description

BBC My Life as a Rolling Stone:

Een nieuwe vierdelige BBC-documentaireserie onder leiding van interviews probeert een authentieker verhaal van de rockers te geven dan hun beroemde capriolen. Veel fantasievolle, gemythologiseerde beelden zijn in de Stones gekerfd tijdens hun decennia aan de top BBC/Mercury Studios/Mark Seliger.












Geen clichés! verklaart Mick Jagger aan het begin van My Life as a Rolling Stone, een nieuwe BBC-documentaireserie onder leiding van een interview. Het is een proclamatie die misschien meer gewicht had gehad als ze niet was gevolgd door een intro spiel (verteld door Sienna Miller) gevuld met dezelfde oude gemeenplaatsen over hoe ze de prototypische rock band waren.

Sommige clichés zijn gewoon feiten, maar veel fantasievolle, gemythologiseerde beelden zijn in de Stones gekerfd gedurende hun decennia aan de top. In de vier afleveringen elk gewijd aan een van de belangrijkste bandleden, waaronder wijlen Charlie Watts probeert de show nieuwe en intieme perspectieven te bieden die een authentieker verhaal van de groep vertellen dan de diverse capriolen op (en naast) het podium.

We beginnen, natuurlijk, met Jagger. Er zijn kleine stukjes biografie van de LSE jaren tot de LSD jaren en verder. Maar meer dan een uitputtende persoonlijke geschiedenis, is de aflevering een boeiend verslag van zijn gecultiveerde persoonlijkheid. Hoewel hij zijn verleden niet helemaal probeert te zuiveren, wil Jagger graag de kunstgreep achter de opschepperij en de kwajongensreputatie benadrukken. Je voelt zijn aloude frustratie over hoe de pers de band demoniseerde als een groep verslaafden in plaats van een groep muzikanten. 

Er is veel aandacht voor de ijver waarmee Jagger zijn voorouders bestudeerde, en ook voor het handig gebruik dat hij maakte van de kracht van televisie en commerciële branding. Degenen die hem kennen gebruiken woorden als strengheid, eer en discipline, terwijl de externe waarnemers zich baseren op rebel en dier. 

Keith Richards wordt neergezet als een zachtaardige ziel in plaats van een agent van chaos. Hij is warm, grappig en een beetje laconiek; zijn schorre lach vult vaak zijn commentaar aan. Hij krijgt de zin van de serie over hoe Brian Epstein verhulde dat de Beatles smerig slijm waren zoals [wij] en is prijzenswaardig openhartig over zijn problemen met drugsmisbruik. Ik zou het niemand aanraden, maar het is een ruige oude wereld, zegt hij met ontroerend understatement.

Er is een terughoudendheid om dingen zwart af te schilderen. Hoewel granulariteit niet verwacht kan worden van een uitgebreid overzicht, zijn er belangrijke en pijnlijke herinneringen van het beruchte en tragische Altamont Free Concert tot de dood van stichtend lid Brian Jones die weinig aandacht krijgen. Maar je kunt niet altijd krijgen wat je wilt, en als een diamanten jubileum viering van hun magnetisme, vakmanschap en uithoudingsvermogen, is de documentaire een zeer plezierige kijkervaring. Op de volgende 60 jaar.












ggNLsubs



Enjoy!



note
Thnx PlayWEB